Big news / laatste blog vanuit TZ

Voor nu, de laatste blog vanuit Tanzania. Een aantal weten wanneer we naar Nederland komen, maar ook een aantal nog niet.. Waarom niet? Omdat ik daar met mijn blije hoofd voor de deur wil staan als verrassing. Daar heb ik nu al zin in. 
 

Tijd voor een korte terugblik, want de afgelopen 6 (!!!) maanden zijn voorbij gevlogen, met ups en downs. Was het altijd makkelijk? Absoluut niet. We zijn al 6 maanden lang op elkaar aangewezen, willen graag wat doen maar kunnen niks doen. We hebben elkaar de hersenen nog niet ingeslagen en zijn van mening dat als we dit kunnen, we alles kunnen.
Ik heb in twijfel gezeten, wat ik moet gaan doen. Terug naar Nederland om weer wat geld te verdienen of hier blijven. Maar ook hierin, overwon de liefde. Is dat dom? Weet ik niet. Maar het is wel wat juist voelt. 
 

Ik heb een hele lieve man, Ik heb vrienden verloren en nieuwe vrienden gemaakt, ik ben op safari geweest, ik ben een paar dagen bij de schoonfamilie geweest, ik ben GETROUWD, ik heb gefeest, gedronken, ik ben gestopt met roken & weer begonnen & weer gestopt, ik heb mooie omgevingen gezien, ik heb gevaren, ik rij zelf auto in Tanzania, ik douche met koud water, ik doe de was met de hand, ik heb 3 hele lieve dieren, ik heb het Nederlandse eten gemist en hier genoten van het eten wat er elke dag weer is. Weet je? Ik heb genoten van alle kleine dingen.

Ik heb gelachen en gehuild. Ik ben op mijn bek gegaan en ik ben weer opgestaan. 
Ik ben weer gaan leren houden van het leven, de liefde maar ook van mezelf. Ik heb geleerd hoe het is om te leven met weinig en ja, dat is flink kloten. Maar maakt het ongelukkig? Nee. Het maakt het wel makkelijker, let’s be honest. 
 

Osman en ik zijn in de afgelopen 6 maanden naar elkaar toe gegroeid, kennen elkaar door en door en zijn dankbaar dat we samen kunnen zijn. Hij accepteert wie ik ben, ik accepteer wie hij is en samen vormen we een goed team. Is het altijd perfect? Tuurlijk niet, maar dat ik stapel gek op die man ben is een feit. 
 

Ons verhaal is niet onopgemerkt gebleven. Ook de Nederlandse televisie vond ons als koppel interessant en leuk en hebben gevraagd ons te volgen voor een televisie programma.

Even vanaf het begin. Ik dacht: laten we mee doen, wat kan het schelen. Wellicht verdienen we nog wat, kunnen we weer gebruiken hier in Tanzania. (als je geen geld hebt ga je geld zoeken, denk ik?)
Nooit verwacht dat ze zo enthousiast zouden zijn. Ik heb het contact wat laten verwateren. Ik moest een filmpje opsturen, dit niet gedaan en had er vrede mee. Tot we werden gebeld dat wij zijn uitgekozen omdat ze ons verhaal toch wel heel erg graag willen vastleggen. Shit! tenminste, dat dacht ik als eerst. 

Eerlijk? Ik vind het nog steeds doodeng en ben wel 100 keer van mening verandert. Wel/niet. Maar hé, fuck it. Dit zijn wij; dit is ons verhaal en dit is onze liefde. Wat een ander daar ook van vindt. 
We hopen anderen te kunnen inspireren dat alles mogelijk is, zolang je maar wil. 

Met de bijdrage die we gaan krijgen van de televisie gaan we iets opstarten in een klein dorpje, waar Osman heeft gewoond, zodat we zelf wat te doen hebben maar ook anderen kunnen helpen. Want eerlijk is eerlijk, alleen profiteren van geluk kunnen we beide niet. Geluk moet worden gedeeld. 
 

Ik hoop dat mijn avontuur de afgelopen 6 maanden leuk en interessant was om te volgen. Bedankt allemaal voor de lieve en motiverende woorden. We’ll be back! ❤️ Maar eerst gaan we genieten van het samenzijn met mijn lieve familie en vrienden.