Crowdfunding

Afgelopen dinsdag helaas het verdrietige bericht gekregen dat de tante van Osman is overleden, dus direct de tassen ingepakt en op pad gegaan naar Mikumi, waar woensdag de begrafenis zou gaan plaatsvinden.

Normaal gesproken is het ongeveer 15 uur rijden, maar in ons geval zijn we 51 uur & 2 overnachtingen later aangekomen. Reden: lekke band (3x) Oorzaak: de vreselijk slechte wegen vol diepe kuilen. Overdag prima te doen, maar na 7 uur als het donker is wordt dit een hele uitdaging. Overige automobilisten en vooral vrachtwagens die weigeren hun grote lampen uit te doen waardoor je verblindt raakt, zorgen er gauw voor dat je die diepe kuilen niet meer kunt zien en ontwijken zoals dat overdag wel kan. Dus ook wij zijn in een diepe kuil geraakt. Band in een keer lek (overigens best een enge ervaring) in the middle of nowhere, geen huizen om ons heen. Gelukkig kwam er een 'boda boda' (motortaxi) langs, die ons wilde helpen. Na 2 uur wachten konden we pas de volgende dag bij de garage terecht. Tja, en nu? In de auto slapen? Gelukkig kon deze jongen kon ons wel naar een lodge brengen verderop maar dan moesten we wel met zn 2en en al onze spullen bij hem achterop de motor. DOODENG!

De lodge was kortgezegd armoedig en vooral smerig, maar het had een bed dus we konden slapen. De volgende ochtend ziek wakker geworden, vast door alle schimmel. De band was eind van de middag gemaakt en zou volgens de garage nog heeel lang meekunnen. Niet dus. Na 3 uur rijden, was de band weer lek. Ook nu, was het weer donker en stonden we in the middle of nowhere maar we hadden weer een boda boda gevonden die ons kon helpen, binnen een uur kwam hij terug met de band. Gemaakt en wel. Boodschap; de band was niet goed gemaakt, maar nu zeker weten wel!
1 uur later, band WEER lek. Verdorie. Hulp gekregen, naar een lodge gebracht en weer overnacht. De volgende ochtend een compleet nieuwe band gekocht en het was eindelijk goed.
51 uur later, 2 overnachtingen verder zijn we aangekomen in Mikumi.
De begrafenis hebben we helaas gemist door al deze omstandigheden, maar gelukkig hebben we haar gezin en overige familieleden allemaal kunnen bezoeken.


En dan, de CROWDFUNDING:
Het is al even geleden dat we de crowdfunding zijn gestart en 500 euro hebben opgehaald, dit geld hebben we uiteraard apart gehouden voor wanneer we naar Mikumi zouden gaan. Dit uitgesteld ivm corona, geen vervoer etc. Maar dan nu, kon het eindelijk!

》 We hebben veel eten aangeschaft voor 2 dorpen, genoeg voor de komende maanden.
》 Aangekomen in het dorp van zn moeder zagen we zijn half zusje onder de schrammen, ze was een poosje terug gevallen. 1 arm onwijs dik, kon niet anders dan dat het gebroken was. We hebben haar meegenomen naar het ziekenhuis en het was inderdaad gebroken. Ze heeft nu de juiste hulp, om haar te helpen!
》 Osman zijn zusje die een hele onzekere periode heeft doorgemaakt vanwege hartproblemen, medicijnen de komende 6 maanden moet slikken om te kunnen overleven maar waar geen geld voor was, hebben wij namens jullie allemaal kunnen schenken.
》 Schoolboeken, pennen voor de kinderen in het dorp.
》 Wondverzorgingsspullen, medicatie, desinfectie etc.
》 De kids voetballen met een prop papier met touwtjes erom heen, dus een paar voetballen gegeven

Kortom, we hebben zoveel kunnen doen en dat allemaal dankzij jullie!
Het zien van de blije koppies, dat doet zo goed. Telkens als ik bij de familie ben, dan breekt mijn hart. Het besef hoe goed wij het als Nederlanders hebben en hoe het ook kan zijn. Hoe sommige mensen altijd meer willen, terwijl ze daar blij zijn met niks.

Maakt geld gelukkig? Dat weet ik niet. Maar het is wel zeker belangrijk en dit geld was nodig om al deze lieve mensen te helpen, zorgen weg te nemen en weer hoop te geven.

Dankjulliewel, namens mij en Osman maar vooral namens de familie, dorpelingen en kinderen dat jullie een lach op hun gezicht hebben getoverd en een sprankje hoop hebben gegeven voor de toekomst.

"All we need is hope and for that we have eachother"