De laatste dag

18 december 2020 - Dar es Salaam, Tanzania

Ik weet het nog goed, mijn eerste blog heette: ‘De eerste dagen’ en nu bijna 9 maanden later schrijf ik een van mijn laatste blogs; in ieder geval vanuit Tanzania. 
Want goh, ik vond het zo onwijs leuk om jullie een stukje te kunnen meenemen en te laten zien (lezen) van wat ik hier heb beleefd. 

Morgen zit ons eerste avontuur erop. Want ondanks dat we elkaar even moeten missen, staan ons nog heel veel avonturen te wachten en was dit ‘just the beginning’

De laatste 2 weken waren zwaar en hoe dichterbij het vertrek kwam hoe moeilijker het werd. Ik was geïrriteerd, gefrustreerd, verdrietig, blij, dankbaar, trots. Een combinatie van alles. Voor de schatten die mij letterlijk elke dag (!!!) hebben geappt hoe het ging, naar me hebben geluisterd en er ondanks al mijn gejank nog steeds voor mij zijn.. jullie zijn super. 

Want echt, ik wist mijn emoties geen plek te geven. Ik hoefde maar naar Osman te kijken en ik kon al in huilen uitbarsten. God, ik ben zo stapel gek op hem. 

Ik weet dat niet iedereen altijd heeft geloofd in onze relatie en dat mijn terugkomst naar Nederland soms wat lacherig wordt opgevat, want wat is nou 2,5 maand tot je elkaar weer ziet? Eens. Misschien overdrijf ik enorm, want 2,5 maand is makkelijk te overbruggen. Maar voor mij is afscheid nemen, ook al is het dat niet, iets wat ik gewoon niet kan. Na al die keren dat ik afscheid heb moeten nemen, is het iets wat pijn blijft doen. 

Ik denk dat iedereen die samen met iemand is, samen wil blijven en deel uit wil maken van elkaars leven.. je bent immers niet voor niets samen en ik weet niet hoe ik het voor mezelf moet invullen om straks weer alleen te zijn, terwijl ik niet alleen wil zijn. 

Maar ook dit is niet voor altijd, want zo snel mogelijk komt Osman weer naar mij toe. Hij zal naar school gaan voor Nederlandse les, zodat hij over 3 maanden zijn examen kan gaan doen.. ik ben zo beretrots op hem! 

De afgelopen maanden heb ik zo enorm genoten, gestruggeld, mezelf tegen gekomen en een stukje van mezelf teruggevonden. Ik heb tijd gehad om na te denken wie ik ben, hoe ik ben en wat ik wil. Ik heb mijn ouders intens gemist, naar ze verlangt en over ze gepraat. De behoefte om mijn leven met hen te delen, vooral nu ik bezig ben met onze toekomst, was zo sterk. Ik heb mensen leren kennen en mensen verloren. En weet je? Ik vind het prima zo. 

Maar vooral.. de afgelopen tijd met Osman was geweldig. Ik knijp mijn handen dicht met zo’n geweldige man die er altijd voor mij is, die me neemt zoals ik ben en me altijd aan het lachen weet te maken. Het was niet altijd makkelijk, maar we zijn zo sterk samen. De basis voor een gezonde en sterke toekomst is gelegd en vanuit hier bouwen we verder voor de rest van de toekomst. Osman, ik houd zielsveel van je en ik ben trots op wie je bent en hoe je bent. 

Voor ik het vergeet en te emotioneel wordt.. nog wat Afrikaanse belevenissen

Sinds de auto verkocht is, hebben we gebruik moeten maken van lokaal transport. Ik snap niet dat we dat niet eerder hebben gedaan. In de daladala (mini bus) voor 14 cent naar de stad, of achterop de pikipiki (of bodaboda.. = motor) en de bajaji (tuctuc). Het is heerlijk en de ervaring is enorm en we zijn er vaker op uit geweest dan toen we een auto hadden. Maar eerlijk, die auto was ook wel 1 groot probleem op t laatst. 

Het gevoel van vrijheid wat je hebt in Afrika is iets wat ik in Nederland nog nooit heb gevoeld. Het land is ongekend prachtig en de mentaliteit is zoveel relaxter. Het leven als een blanke hier is niet perse makkelijk, het is eerder moeilijk want je huidskleur verandert niet dus hoe de locals je zien, verandert ook niet. Tenzij ze je kennen. Verder is blank > geld.  Er zijn veel kleine dingen die ons hebben doen besluiten dat Tanzania voor ons niet ons woonadres zal worden.. er zijn teveel dingen die nog niet oké zijn. Maar goed, zeg nooit nooit. Niemand weet wat de toekomst brengt. 

Tanzania zal wel altijd ons ‘tweede thuis’ zijn want de hele familie woont hier uiteraard. En dat zijn er nog al wat. Vrienden van Osman, maar ook vrienden van mij zijn hier. Ook hen ga ik enorm missen want echt, ik heb onwijs mooie en lieve mensen mogen ontmoeten. 

Zijn er dingen die ik niet ga missen? Zeker. De koude douche, het wassen met de hand, internet dat je telkens moet kopen en stroom dat uitvalt. Maar allen luxe problemen.. het heeft me niet minder gemaakt. Juist rijker, want dit zijn alleen maar levenservaringen. 

Zondag ben ik terug en ik kan alleen maar zeggen: bedankt aan iedereen die er altijd voor ons is geweest tijdens mijn verblijf hier en die langs gaan komen wanneer ik weer in Nederland ben. Het zal moeilijk worden, maar met jullie komt het goed.. uiteindelijk komt alles goed! 🤍

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

3 Reacties

  1. Anniek:
    18 december 2020
    Je bent harstikke dapper dat je voor jezelf hebt gekozen!
    T gaat nu echt wel even kut worden,maar houdt het uiteindelijke doel voor ogen💕
    En lukt dat even niet, wijn en ik zullen er altijd voor je zijn 🥰
  2. Durkje:
    18 december 2020
    Wat weer een prachtig verhaal in je bekende mooie stijl, jammer dat Osman achter blijft maar Bert en ik zijn blij dat je weer naar Nederland komt, trots op je liefs en tot heel gauw dan, de bmw rijdt wel weer even naar Düsseldorf.
  3. Manon:
    19 december 2020
    Dat heb je mooi geschreven meid! Sterkte met het afscheid morgen, uiteindelijk komt alles goed lieverd! Tot snel xxx