Wat er vooraf ging aan het visum

Weer een nieuwe blog ✨

Na een tijdje in spanning te hebben gewacht is bekend geworden dat wij naar Nederland mogen komen, hoe onwijs gaaf! 

Op vrijdagmorgen, 21 augustus, zaten we samen op de bank en zeiden we tegen elkaar: ‘zullen we het consulaat van Nederland in Arusha gewoon een berichtje sturen zodat  kunnen bellen als het paspoort terug is?’ Zo gezegd zo gedaan. Vrijwel direct kwam de vraag: ‘Wat is de naam van je man?’ En daarna direct: ‘Ja hoor, ik heb het hier’ 

Op dat moment dachten we beide: Ja.. nu gaan we het horen, gaan we naar Nederland.. of niet? Direct deze meneer gebeld, mijn hart inmiddels in mijn keel alsof je op een examen uitslag wacht, en gevraagd of hij wilde kijken in het paspoort of daar het visum in zit. Reactie: ja, volgens mij wel. ‘Volgens mij wel?’ Daar heb ik niks aan.. ik wilde het zeker weten. Dus nogmaals gevraagd. Reactie: JAHA! Hij heeft het visum gekregen. 
 

Osman stond al die tijd naar mij stond te wuiven en te gebaren of ik iets kenbaar wilde maken. Ik wilde een grapje uithalen dat hij het visum niet had gekregen, maar dat zou wel heel akelig zijn gezien zijn enthousiasme. Eenmaal klaar met mijn telefoongesprek zei ik: ‘Gefeliciteerd, je gaat naar Nederland’  Het enthousiasme dat daarna kwam, de blijdschap en dankbaarheid bij Osman was goud waard. Ik heb zelden iemand zo enorm blij gezien. 

Maar wat ging hieraan vooraf?

Kan ik kort over zijn, heel erg veel. Mensen die mij kennen weten dat ik een controlfreak ben en alles goed geregeld wil hebben. Dus ik heb per mail, want Osman was 12 uur bij mij vandaan aan het wachten op zijn afspraak bij de ambassade van Nederland in Dar es Salaam,  ongeveer 30 documenten opgestuurd. Bewijs van relatie? Tuurlijk! 7 documenten vol met foto’s, vliegtickets, visa, huwelijkspapieren.. 

Ja waar gaat hij slapen? In mijn huis. Maar ik ben niet in Nederland en ik moet een handtekening hebben van de gemeente. Ik heb enorm veel gevraagd van en aan mensen in mijn omgeving, om iets te regelen voor ons in zeer korte tijd. Ik ben daarvoor enorm dankbaar. Vervolgens via videocall aan Osman moeten uitleggen welk document bij wat hoort, dat hij 5 stapeltjes moet maken en er van uit gaan dat hij dat begrijpt.. terwijl alles in het Nederlands was, het te veel was en hij geen idee had van wat ik had opgestuurd. But.. he did it! 
En toen.. Osman had de datum en tijd gekregen van zijn afspraak. Ging strak in pak heen.. lichtelijk overdreven maar goed, dat is Osman. Netjes voor de dag komen. Valt te prijzen, absoluut! 
 

Na een uurtje was hij klaar, belde mij enthousiast op want het gesprek ging erg goed! Voor hem zijn 2 mensen weggestuurd omdat ze de papieren niet in orde hadden, maar bij hem was alles goed! Ze hadden hem een aantal vragen gesteld om te kijken of hij wel wist wat voor documenten hij had ingediend. Gelukkig heb ik dit nog doorgenomen met hem.

Boodschapvan de ambassade aan Osman: Kun je tegen je vrouw zeggen dat de volgende keer alles in het Engels moet? Zucht.... 

Maar hé, hij heeft het gedaan, heeft zijn visum dus nu de dagen tellen tot we eindelijk gaan vliegen. 
 

Ik heb een hele vrolijke man thuis zitten, die voor het eerst in zijn leven Tanzania gaat verlaten, die voor het eerst gaat vliegen, die voor het eerst mijn leven gaat ervaren maar voor mij het allerbelangrijkste, die voor het eerst mijn familie en vrienden gaat ontmoeten. 

Het eerste wat ik ga doen in Nederland? Een frikandel eten. Serieus. 
Nee, ik zal eerst Patrick dood knuffelen, die ons om half 8 smorgens van Schiphol komt halen.     ( dankje lieverd, heb je gemist)

En Osman? Osman heeft overal zin in maar heeft vooral heel veel vragen. Veel kan ik beantwoorden, al het andere moet hij gaan ervaren. 

We gaan hier in zelf isolatie, voor zover mogelijk, omdat we geen risico willen lopen Corona mee te nemen naar Nederland. Houden ons aan de regels en kunnen niet wachten om straks dat vliegtuig in te stappen.. op naar een nieuw avontuur 🌟