Wanneer alles anders loopt

Alles loopt anders dan hoe wij het van te voren hadden bedacht. Ik zou gaan werken, had al een baan gevonden en Osman zou tours rijden. Het zag er voor ons allemaal positief uit, maar helaas is alles anders gelopen door de huidige situatie. We leven al sinds maart van bijna niets en we kunnen het op deze manier wel volhouden maar het is niet leuk en hoe we het zouden willen, dus is de keuze gemaakt om volgende maand al terug naar huis te vliegen om weer te gaan werken. Wil ik weg? Absoluut niet. Maar soms moet je keuzes maken. 
 

Ik was zo trots op mezelf, dat ik eindelijk de stap heb genomen om te kiezen voor mezelf en te doen wat mij gelukkig maakt en het is flink balen dat dit nu zo is gelopen. Ik heb geleerd dat je ook met minder gelukkig kan zijn, maar toen ook nog onze auto kapot ging merk je pas wat je nodig bent en niet hebt. Het was afzien, maar de auto is gerepareerd en kan nu verkocht worden. 
 

Voor iedereen die zegt: je wist dit van te voren, je hebt zelf de keuze gemaakt. Laat ik daar het volgende over zeggen: wanneer je alles in je leven verliest, mensen van wie je houdt en die je nodig bent.. dan verlang je naar die persoon die weer kleur aan je leven geeft, bij wie je je veilig voelt en bij wie je het gevoel hebt: hier zit ik goed. Het maakt dan niet uit hoe de situatie is, wat voor keuze je maakt want als je zoveel hebt moeten opgeven en verliezen dan is dit alleen maar winst. Ik zal niet gauw in de slachtoffer rol kruipen, maar wat voelt het verrot dat door de omstandigheden nu, ik ook deze persoon moet achterlaten. Gelukkig niet voor altijd, maar het doet wel pijn.
 

Ik heb een huis, maar lange tijd niet het gevoel van thuiskomen gehad. Het voelde alsof er iets miste. Mijn ouders die vroegen ‘hoe was je dag?’, het eten wat klaar stond na een dag werken en zoveel kleine dingen meer.
Sinds ik hier ben, bij Osman, voelt elke dag als thuis komen en heb ik me in tijden niet zo gelukkig gevoeld. Dit alles neemt niet weg dat wanneer ik straks terugvlieg, er onwijs veel lieve mensen voor me klaar staan.. maar uiteindelijk wanneer je terug gaat naar huis, zal er weer iets missen.  

Genoeg negativiteit, want het heeft onze ogen ook geopend dat we nu moeten vechten voor onze toekomst. Osman leert als een gek de taal en echt, wat doet hij het goed. Ik ben zo ongelofelijk trots op hem. Hij zal straks zijn leven moeten achterlaten om bij mij te kunnen zijn. Dit bewijst wel weer dat een relatie geven en nemen is. 

Daarnaast heb ik zo enorm veel geleerd in deze maanden. Over mezelf, het leven en de liefde en dat is iets wat niemand mij meer kan afnemen. Ik houd van mezelf en ben trots op wat ik heb gedaan en bereikt, ook al ben ik tijdens deze weg  mensen verloren. Ik kon daar wakker van liggen, maar ik kan nu alleen maar denken: I did it, I am happy. Wat een ander daar ook van vindt. En daarnaast.. echte vrienden steunen je en laten je nooit vallen. 
Ik heb geleerd hoe het is om te leven met weinig, in een onbekend land dat totaal anders is dan Nederland. Ik heb het hier gered, reed alleen in de auto overal naar toe (nog steeds wel spannend), heb nieuwe mensen ontmoet, heb met weinig geld geleefd en nog steeds goed gegeten, heb armoede gezien en geholpen (met jullie hulp) het leven beter te maken. En joh, ik heb nog zoveel meer beleefd.

Ik heb mn vriendinnen/familie gemist, ze plat gebeld, mn verhalen gedaan en naar verhalen geluisterd. Ik ben dankbaar voor hen allemaal, stuk voor stuk. 
 

Ik ben dankbaar voor Osman, dat hij in mn leven is gekomen en mij laat voelen zoals ik me voel. Dat we samen naar Nederland zijn geweest en in Tanzania een heel avontuur, dat soms best heel moeilijk was, samen hebben gedaan. 

Dat ons een lange en moeilijke periode te wachten staat, beseffen we maar al te goed maar waar een wil is, is een weg en daar houden we ons aan vast. Tot die tijd moeten we gaan latten en is het even niet anders. Het is voor een goed doel uiteindelijk. 

We gaan de laatste periode nog even genieten samen, van elkaar en van de momenten die we nog altijd beleven. Langzaam zijn we begonnen met de verkoop van spullen en begint het einde nu toch echt in zicht te komen. Het gaat gepaard met een lach en een traan maar blijven in ons hoofd houden dat het geen afscheid is, alleen maar een periode ter overbrugging om weer samen te kunnen zijn. 
 

Of dit ooit in de toekomst weer in Tanzania gaat zijn, who knows. Het is een fijn land en als je goed verdient valt hier prima te leven, maar voor nu ligt de focus op Nederland. 

Tot zover, liefs 🌟