Week 4

Week 4 is begonnen en wat is er veel gebeurt en verandert de afgelopen tijd. 

Om te beginnen is alles wat ik van te voren had gepland, nu niet meer van toepassing. Werken in de toerisme, wat de bedoeling was, is nu onmogelijk. Dus moet en ben ik nu druk op zoek naar iets anders, want ik hoop toch echt gauw iets te kunnen doen. Ook voor Osman is het nu moeilijk, want aan het werk als safari gids is voor hem nu ook niet meer haalbaar. Zo blijkt wel weer dat je van te voren zoveel kan plannen, maar dat alles in de realiteit anders kan uitpakken. We blijven positief en hopen gauw op beter bericht, namelijk dat we beide een baan hebben gevonden. 

Stil hebben we zeker niet gezeten want er was namelijk genoeg te doen in ons huis en we kunnen nu toch ook echt wel zeggen dat ons huis steeds meer een thuis is geworden. Eindelijk een eettafel, een kast voor alle persoonlijke spullen, een televisie die werkt (met Netflix, heel erg fijn!)  een fijne bank want op de grond zitten eten was niet echt heel erg ideaal en een keuken die nu van alle gemakken is voorzien. Trots zijn we op wat we in deze periode al hebben bereikt samen. 

Ook hebben we in week twee, 3 dieren gered uit de opvang. Onze pup Bailey van nu 10 weekjes en onze kittens Nala & Simba van 3 maandjes (lekker cliché, Osman wil denk ik nog een beetje in het Safari circuit blijven hangen). Met Bailey zijn we in 1 week tijd 4 keer bij de dierenarts op bezoek geweest omdat ze erg ziek was. Wat het nou uiteindelijk is geweest is nog steeds onbekend maar na een aantal keer aan het infuus, een antibiotica kuur en wat andere injecties gaat het nu goed, GELUKKIG! 

Naast dat het allemaal zo goed gaat, loop ik ook tegen genoeg dingen aan. Het nog niet begrijpen van de taal en dus niet met iedereen kunnen communiceren is lastig want hoe vaak ik ook word aangesproken, ik kan niet reageren want ik zou niet weten hoe. Met de paar woordjes Swahili die ik ken probeer ik iets, maar van een echt gesprek zal het eerst nog wel niet komen. Ook de vrijheden die ik altijd heb gekend zijn nu anders. Het even alleen op pad gaan, naar vrienden, naar mijn werk, naar familie of even de stad in, alles is nu anders simpelweg omdat ik hier nog geen groot netwerk heb opgebouwd en ik me ook nog niet comfortabel genoeg voel om alleen weg te gaan, wat weer opgaat met het niet begrijpen van de taal en me dus niet verstaanbaar kan maken. 

Ook heb ik voor het eerst het ziekenhuis bezocht hier, want ik voelde me niet lekker. Wat een ervaring was dit. Eerst kon ik naar de receptie, waar ik ben doorgestuurd naar een andere balie waar ik kon betalen voor mijn afspraak. Na de betaling kon ik doorlopen naar de dokter. Daar aangekomen tref ik een dokter uit India, die zeer ongemotiveerd was om mij te helpen. Hij heeft in die 10 minuten dat ik daar zat, 3 keer zijn telefoon opgenomen én zat hij op WhatsApp foto's te bekijken van een botbreuk van een familielid. Op dit moment kwam mijn eigenwijsheid goed van pas, want het verslag wat hij op de computer schreef over mijn klachten klopte niet, wat ook niet anders kan want deze man heeft niet naar mij geluisterd. Wat wel bijzonder was, was dat deze man zonder ook maar enig onderzoek te hebben verricht mij kon vertellen wat er aan de hand is. Als deze man een dokter is, ben ik ook een dokter. Vervolgens ben ik teruggestuurd naar de receptie en die andere balie, om te betalen voor een bloedonderzoek. Met het betalingsbewijs ben ik naar het lab gestuurd om bloed te laten prikken waar ik binnen 5 minuten uitslag van had. Alles was goed, gelukkig en het gaat nu ook weer goed. 

Ondanks dit alles leer ik wel continu nieuwe mensen kennen (wat ik echt onwijs leuk vind!), hebben we al een aantal dagen/avonden doorgebracht met vrienden van Osman, heb ik de 'ghetto' bezocht zoals Osman en zijn vrienden en wellicht meer mensen dit noemen, gaan we erop uit, leer ik steeds meer van de taal en cultuur en weet ik zeker dat alles helemaal goed gaat komen! Osman helpt me ontzettend goed en zorgt ervoor dat ik me altijd goed blijf voelen en begrijpt de struggles die ik ervaar af en toe. Samen staan we sterk. 

Ik besef me dat ik de goede keuze heb gemaakt om te vertrekken naar Tanzania want wat is het fijn om, vooral nu, in deze bizarre tijd samen te zijn. Elke dag voel ik me trots als ik zie hoe we het doen samen, hoe ons huis is geworden en geniet ik van onze dieren, het buiten zijn, het ondernemen van zoveel leuke dingen maar vooral geniet ik van de LIEFDE.